Παράλληλα ήταν εκεί 16 προπονητές από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τις Σέρρες, την Καβάλα, την Πάτρα, τον Πειραιά, τη Χίο, τα Χανιά, το Ηράκλειο, τα Γιάννενα, τη Φλώρινα. Έγιναν σωματομετρήσεις, αθλητικά τεστ, πραγματοποιήθηκαν 28 αγώνες (70 σετ) μεταξύ των ομάδων στις οποίες χωρίστηκαν οι αθλητές, -τριες.
Αξιολογήθηκαν σωματικά & κινητικά όλα τα παιδιά με επιστημονικές μετρήσεις, καταγράφηκε και στη συνέχεια αξιολογήθηκε η απόδοση των αθλητών, -τριων στις τεχνικές δεξιότητες του βόλεϊ. Στόχος ήταν να επιλεγεί το έμψυχο υλικό που θα συνεχίσει αρχικά να προπονείται από τους ομοσπονδιακούς προπονητές σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και στη συνέχεια θα αποτελέσει τη δεξαμενή από όπου θα επιλεγούν οι Εθνικές ομάδες Παμπαίδων, Παγκορασίδων, οι οποίες για πρώτη φορά στελεχώνονται στην Ελλάδα.
Ίσως κανένα άλλο άθλημα δεν κάνει τόσο εκτεταμένη συγκέντρωση αθλητών,-τριων από τόσο διασπαρμένα σημεία της χώρας. Παιδιά ερωτεύονται το άθλημα για την υπόλοιπη ζωή τους. Κάνουν φιλίες, μαθαίνουν τον ανταγωνισμό, θα συναντηθούν μετά από χρόνια στα γήπεδα των εθνικών κατηγοριών και θα θυμούνται την κοινή εμπειρία.
Θα πρέπει να σκεφτούμε αν θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτή την εκδήλωση, που πραγματοποιείται κάθε διετία, ένα κεντρικό γεγονός μιας πραγματικής επίδειξης του αθλήματος και των ανθρώπων του (αθλητών, προπονητών, παραγόντων) προς τιμή των νέων αθλητών, -τριων που κάνουν τα πρώτα βήματά τους στο υψηλό επίπεδο του αθλήματος. Μαζί με μια σειρά από περιφερειακά γεγονότα, όπως προπονητικά σεμινάρια για όλα τα επίπεδα του Βόλεϊ, εκδηλώσεις & βραβεύσεις παλαιών και σύγχρονων αθλητών, -τριων θα δημιουργούσαμε ένα γεγονός που θα έμοιαζε σαν τελετή μύησης των παιδιών στον αθλητισμό υψηλού επιπέδου.
Για έναν προπονητή, ακόμα και του υψηλότερου επιπέδου, είναι εξαιρετικά σημαντική η συμμετοχή σε μία τέτοια διαδικασία. Βλέπει τις μελλοντικές αθλητικές γενιές να αγωνίζονται, μπορεί να προσομοιώσει την εξέλιξή τους, μπορεί να δει τη δική του επαγγελματική συμβολή σε αυτή την εξέλιξη, εντοπίζει αδυναμίες ή δυνατότητες των αθλητών,-τριων και με βάση αυτές μπορεί να προβλέψει τις αλλαγές του αθλήματος τα επόμενα χρόνια. Φαίνεται όμως να μην εκτιμούμε ιδιαίτερα διαδικασίες και γεγονότα τέτοιου είδους. Ένας από τους λόγους είναι μία υπερβολική παρελθοντολαγνία.
Η παροιμία που χρησιμοποιείται συχνότερα στο ελληνικό βόλεϊ είναι «κάθε πέρυσι και καλύτερα». Ο Irvin Yalom γράφει ότι όλοι δικαιούμαστε ένα καλύτερο παρελθόν. Ο εξωραϊσμός του παρελθόντος μοιάζει φυσική διαδικασία για τον άνθρωπο. Οι εμπειρίες και τα περιστατικά του παρελθόντος για να συνεχίσουν να ανακαλούνται από την ανθρώπινη μνήμη θα πρέπει να «ρετουσαριστούν» και να λειανθούν οι γωνίες τους ώστε να μη τραυματίζουν, επανερχόμενα στο ανθρώπινο μυαλό. Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους όλων των φυλών και βέβαια όλων των αθλημάτων. Για τον έλληνα βολεϊάνθρωπο είναι κάπως διαφορετικά. Το παρελθόν δεν είναι απλώς όμορφο, είναι τέλειο. Καμιά σύγκριση με το παρόν δεν επιτρέπεται. Έτσι μόνοι μας αδικούμε όσα γίνονται τώρα. Για το παρόν επιφυλάσσουμε επιλεκτική μεταχείριση στο μέλλον. Τότε όμως είναι αργά. Αρμόζει σε όλους να χρησιμοποιούμε την ιστορία κυρίως για να εμπνέει και να παραδειγματίζει και όχι μόνο για να συγκινεί. Ίσως τότε ξεχάσουμε το «κάθε πέρυσι και καλύτερα» και παραδεχτούμε ότι κύριοι υπεύθυνοι για το μέλλον, δικό μας και του αθλήματος, είμαστε εμείς.
Το επόμενο προπονητικό camp αγοριών γεν.>1-1-2001 & κοριτσιών γεν.>1-1-2002 είναι προγραμματισμένο να πραγματοποιηθεί τον Ιούνιο 2016.
Είναι μία καλή ευκαιρία να κάνουμε πράξη μία επιστροφή στο μέλλον.